Τα σκυλιά είναι καλύτερα από εμάς σε πολλά πράγματα όπως η καλή όσφρηση και η ικανότητα να είναι χαριτωμένα και να κάνουν φίλους.
Υπήρξε κάποτε μία φυλή σκύλου που βοηθούσε στις κουζίνες, και το όνομά της ήταν «η Σούβλα» (the Turnspit).
Κατά τη διάρκεια του 16ου αιώνα, το πιο πολύτιμο μέλος προσωπικού της Βρετανικής κουζίνας ήταν ένα σκυλί.
«Η Σούβλα» αναπαρήχθη για να τρέχει σε ένα ξύλινο τροχό που γύριζε μια σούβλα ψησίματος, ώστε να μαγειρεύεται το κρέας ομοιόμορφα πάνω σε ανοιχτή φωτιά.
Το ψήσιμο γινόταν "κατά τέτοιο τρόπο που ούτε μάγειρας ή υπάλληλος δεν θα μπορούσε να το κάνει πιο έξυπνα", σύμφωνα με το βασιλικό γιατρό και ειδικό στους σκύλους Johannes Caius, γύρω στο 1576, όπως αναφέρεται στο βιβλίο "Pawprints of History” του Stanley Coren.
Πριν αναλάβουν τα σκυλιά, η εργασία ανήκε στα νεότερα αγόρια που απλά δεν μπορούσαν να ανταπεξέλθουν με τις πολλές ώρες εργασίας.
Οι τροχοί είχαν τοποθετηθεί μακριά από τις φλόγες για να κρατούν τα σκυλιά ασφαλή από υπερθέρμανση. «Η Σούβλα» ήταν μικρό, ισχυρό και ανθεκτικό σκυλί.
Ο ζωολόγος Carl Linnaeus τα ονόμασε Canis vertigus, λατινικά για «ζαλισμένο σκυλί». Αν υπήρχε ένας λατινικός όρος που να περιγράφει «το σκυλί με τα διάφορα συγκεκριμένα ονόματα», θα ήταν το δικό τους όνομα, επίσης.
Η πτώση «της Σούβλας» ήρθε αφότου άρχισε να απασχολείτε στις ΗΠΑ.
Το 1850, ο ιδρυτής της ASPCA, Henry Bergh, συγκινήθηκε από τις άθλιες συνθήκες υπό τις οποίες βρέθηκαν «οι Σούβλες» σε ξενοδοχεία του Μανχάταν, και ήταν αυτές οι φρικτές συνθήκες διαβίωσης τους που συνέβαλαν στην γέννηση της οργάνωσης το 1866.
Συμπτωματικά, αυτό συνέβη τη χρονική στιγμή που τα σκυλιά άρχισαν να σπανίζουν, και 50 χρόνια αργότερα, εξαφανίστηκαν τελείως.
Υπάρχει ακόμα μια «Σούβλα», και το όνομά της είναι Whiskey. Εκτίθεται στο Μουσείο Abergavenny της Ουαλίας, και ποζάρει με κάποια λουλούδια σε ένα όμορφο μπλε φόντο.
Ο επί πολλά χρόνια φύλακας του μουσείου Sally Davis ερμηνεύει το στήσιμο που της έχουν κάνει ως ένδειξη ότι κάποιος πραγματικά την αγάπησε.
Επιμέλεια: Χάρης Κουμπάρος
